Μακεδονικό ζήτημα

Πριν από λίγη ώρα ο Καναδάς αναγνώρισε τη FYROM με το συνταγματικό της όνομα δηλαδή "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Είναι η δεύτερη φορά, η πρώτη ήταν μετά τις εκλογές του 2004, που μια χώρα τέτοιου βεληνεκούς προχωρά σε μια ανάλογη κίνηση.
Πού όμως αποσκοπεί πια η ελληνική πολιτική στο ζήτημα αυτό; Ποιες είναι οι στοχευμένες της ενέργειες και πού αυτές κατευθύνονται; Άποψή μου είναι πως δυστυχώς έχουμε καταστεί από ενεργοί ρυθμιστές απλοί παρατηρητές των εξελίξεων στα Βαλκάνια. Αποτέλεσμα αυτής της μη πολιτικής είναι η περιχαράκωση της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας γενικότερα στα στενά γεωγραφικά όρια του ελληνικού κράτους. Μια περιχαράκωση που έχει φέρει μαζί της μια απίστευτη παρακμή και έναν επαρχιωτισμό, που ψάχνει να βρει διέξοδο για τις αδυναμίες της στα στερεότυπα περί αθηναϊκού κατεστημένου και που θρέφει φαινόμενα Ψωμιάδη, Καρατζαφέρη, Παπαθεμελή...
Πότε αλήθεια θα μπορέσει η κυβερνητική πολιτική και ο βουλευτής Θεσσαλονίκης κ. Καραμανλής να αντιληφθεί πως με την πολιτική του απομονωτισμού δεν θα καταφέρει να προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα; Πότε επιτέλους θα καταλάβουν πως ενώ η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας, η Θεσσαλονίκη δεν δικαιούται να αρκείται στον διακοσμητικό τίτλο της συμπρωτεύουσας, αλλά μπορεί να καταστεί πρωτέύουσα των Βαλκανίων;
Αλήθεια γιατί έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες η πομπώδης πρωθυπουργική εξαγγελία για ίδρυση Βαλκανικού Πανεπιστημίου; Γιατί η ΔΕΘ έχει παρακμάσει και έχει καταστεί μια απλή εμποροπανήγυρη που συντηρείται από κρατικούς φορείς, αντί να αποτελεί χώρο προσέλκυσης όλων των εταιρείων της χερσονήσου μας; Γιατί η πόλη της Θεσσαλονίκης δεν αποτελεί ένα κυρίαρχο κέντρο μεταφοράς και εμπορίας προϊόντων από και προς τους βόρειους γείτονές μας;
Δεν είναι δυνατόν να πιστέψω ότι αδυνατούν κάποιοι να συνειδητοποιήσουν ότι η οικονομική εξάρτηση των νέων αλλά και παλαιών κρατών της βαλκανικής είναι η καλύτερη άμυνά μας; Προσελκύοντας ανθρώπους από αυτά τα κράτη να έρθουν και να σπουδάσουν εδώ δεν είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να γίνουν κοινωνοί του πολιτισμού μας, της παιδείας μας, της ιστορίας μας και πάνω από όλα να μετατραπούν από απλοί γείτονες σε ειλικρινείς και αφοσιωμένους συμμάχους;
Οι κυβερνώντες που τόσο πια κόπτονται για το δίκαιο των επιχειρημάτων μας είναι καιρός να καταλάβουν ότι οι ενθικιστικές κορώνες δεν οδήγησαν ποτέ σε βελτίωση των καταστάσεων. Ο μόνος δρόμος είναι η φυγή προς τα εμπρός. Η απόφαση είναι δική τους και η ιστορία ο κριτής......